Op dezelfde dag dat zoonlief + verloofde de sleutels van hun koopwoning
kregen, moest ik voor een
sollicitatiegesprek naar Zwolle toe. Een bijzonder belangrijke dag dus,
die 29e november! Ik was snipverkouden en het waaide hard en het regende, en zo'n bedreven autorijder ben ik al niet...
Dochterlief die sinds kort haar rijbewijs heeft moet nu kilometers maken om ervaring op te doen. De snelweg vindt ze nog wat eng, de enige keren dat ze daarop reed was nu en dan een paar minuten met haar instructeur naast zich. Zij was gelijk enthousiast:
Oh mam, mag ik je dan rijden? Jawel, dat mocht. Het scheelde dat ik niet zelf hoefde rijden, verkouden en zenuwachtig. En ook was het goed voor mijn zenuwen dat ze bij me was onderweg erheen, want dat gaf mij lekker wat afleiding :-)
Dat sollicitatiegesprek verliep zeer plezierig, vond ik. Voor en na was het hoesten en snotteren, en dat zei ik ook direct, maar tijdens had ik daar geen last van! Gevalletje adrenaline? Er werden me enorm veel vragen gesteld, en ook best vreemde:
Als ik nu aan je dochter vraag wat zij van je vindt, wat zou zij dan antwoorden?
En een vraag waarvan ik dacht dat ik daardoor deze baan vast niet kreeg: Wil je op den duur meer uren werken dan 24 uur per week?
Nee, want ik wil ook graag wat vrije tijd overhouden voor mijn kleinkinderen, en voor mijn vrijwilligerswerk als bestuurslid van wvBargermarke, en eventueel ook nog voor de Collectie Brands. Wel zei ik dat ik best bereid ben om incidenteel, indien nodig, eens meer uren te werken. Maar niet standaard. Achteraf bleek ook dat precies het antwoord te zijn dat zij wilden horen!
Na afloop van het gesprek vroeg ik of ze, indien een afwijzing, wel mijn CV wilden bewaren voor eventuele verdere vacatures. De HR-man zei dat die opmerking wel erg voorbarig was. En direct er achteraan: Dat betekent niet dat je al aangenomen bent hoor... Maar ik hoorde daar wel een ondertoon in die hoop gaf!
Het werk is in Zwolle. Dat is vanaf Emmen een uur rijden heen, en een uur terug. Ze willen graag dat ik mijn 24 uur verdeel over liefst 4 dagen van 6 uur, dat is dus best veel rijden. Waar ik niet zo goed in ben, en mijn autootje is ook al 13...
Weer thuis besloot ik dat beide opties prima waren.
Niet aangenomen, okay, ik heb in ieder geval een sollicitatiegesprek gehad, en dat is al veel meer dan ik de afgelopen jaren kreeg op sollicitaties. Ik was al helemaal gewend geraakt aan een schriftelijke afwijzing, soms al dezelfde dag.
Wel aangenomen dan zou ik vast wel wennen aan dat reizen. Nu is rijden naar Zwolle nog eng, maar ik heb wel gezien dat het eigenlijk alleen maar rechtdoor rijden is, best een gemakkelijke route dus. En als je dat 3 a 4 keer per week rijdt dan is dat vast zo gewend.
Ik zou op dinsdag de uitslag horen, maar toen kreeg ik een e-mail dat ze op donderdag contact met me op zouden nemen. Donderdag liep ik de hele dag zenuwachtig met mijn mobieltje op zak, maar er werd maar niet gebeld. Aan het einde van de middag, alsof Sinterklaas bij me langs kwam, kreeg ik een e-mail:
Hierbij geef ik je een reactie naar aanleiding van je sollicitatie voor de
functie van project support medewerker. We hebben het gesprek met jou als
zeer prettig ervaren. Jij bent dan ook de kandidaat die we graag op deze functie
zien werken! De bedoeling is dat je op 6 januari gaat starten. Ik zal een arbeidscontract
voor je laten opstellen.
En nu wacht ik dat contract af.
Ik ben aangenomen! Dit is een vaste baan, dus niet via een uitzendbureau of iets tijdelijks of zoiets. Een vraag was of ik eerder stoppen wil met werken, of dat ik van plan ben om tot mijn pensioen door te werken? Ik koos het laatste. Ook dat was kennelijk het juiste antwoord, dus ze zoeken echt iemand die voor langere tijd in functie wil blijven!
Zelfs het salaris weet ik nog niet, maar ik heb duidelijk gezegd dat ik minstens zoveel wil verdienen dat ik de bijstand helemaal uit kom. Plus reiskosten, natuurlijk. Afgesproken met mijn klantmanager bij het UWV dat zodra ik dat contract binnen heb, ik het gescand naar haar stuur, zodat zij het ook goed kan bekijken. Laten doorrekenen of ik daarmee echt de uitkering vaarwel zeggen kan, en of er nog
kleine lettertjes in zitten waar ik op letten moet.
Volgens mijn klantmanager waren er veel sollicitanten voor deze baan. Zij had me de vacature gegeven, en me per e-mail ook aan het bedrijf voorgesteld, met mijn CV en motivatie erbij.
Dussss... dan ben je een oma van 55, en al 5 jaar volop aan het solliciteren, vanuit de bijstand. Terwijl de werkloosheid nog steeds toeneemt. Ik vond het zelf eigenlijk al wel goed zo, bij de Collectie Brands bevalt het me prima, en aan rondkomen van die uitkering ben ik ook al wel gewend. Ik schrok zelfs van die email gisteren dat ik aangenomen ben...
lol.
Ik heb een echte, betaalde, vaste baan? Ik de bijstand uit? Ja, daar lijkt het dus inderdaad op
:-D
