Dag zusje...

Donderdagmiddag werd ik op mijn werk gebeld door dochter, die me vertelde dat mijn zusje overleden was, ze was ruim 3 jaar jonger dan ik. Heel plotseling en onverwacht, want ze heeft hier helaas zelf voor gekozen... Waarom? Niemand die het weet, en ook niemand die dit aan zag komen.

De rode jurk die ze hier aan heeft, heb ik nog steeds. Het is een prachtige stof, brokaat denk ik, met ingeweven rozen. Eerst was het van een oudere nicht van ons, toen heb ik het gedragen, daarna zij. Hoe weet ik niet, maar het jurkje hangt hier nog steeds bij mij in de kast...

Onze hele jeugd deelden we samen een slaapkamer. Wat we ook deelden, toen en nog steeds, was onze liefde voor handwerken. Dat begon al heel vroeg, op de foto hieronder zijn we bikini's aan het breien voor onze barbiepoppen. Haar grote passie was haken, ik brei liever. Allebei vonden we het ook leuk om miniatuurtjes te maken voor poppenhuizen, en waar ik graag borduurde, was zij vaak aan het quilten.

Nadat we beiden uit huis waren hadden we een soort van knipperlichtrelatie. Mede door mijn zeer moeizame contact met mijn moeder, waardoor ik bij tijden ook weinig tot geen contact had met de rest van de familie, behalve dan met mijn broer Matt, maar die woont in Australië. Ik vond het heel fijn dat mijn zus en ik de laatste jaren prima contact hadden via Facebook. We deelden wel in elkaars lief en leed, maar een nieuwe ontmoeting was er nog niet van gekomen, en dat kan nu dus ook niet meer :-(

Ze woonde in Noord-Holland, en toen ik in maart naar Wijk aan Zee ging had ik op Facebook een oproepje gezet: wie het leuk vindt dat ik dan langs kom die roept maar. Dat was vooral aan haar gericht, maar helaas reageerde zij er niet op. Waarschijnlijk ging het haar net als mij: fijn dat we weer geregeld contact hebben, maar bang dat elkaar weer in het echt zien weer zou kunnen escaleren zoals dat in het verleden vaker gebeurd was. Ik had haar toen erg graag weer eens willen zien, maar wilde me absoluut niet opdringen, zij moest daar zelf ook aan toe zijn. En misschien dat dat beter kon lukken nu onze moeder er niet meer is...

Woensdag ga ik dan eindelijk weer eens naar haar toe, maar nu om voorgoed afscheid van haar te nemen. Dochter en zoonlief gaan mee, wat ik heel fijn vind. Ook omdat de crematie in Heerhugowaard is, toch wel een 2 uur rijden van hier.