De Rechtszaak

Om half 11 waren dochter en ik op het busstation, waar bleek dat de bus elk heel uur ging, en niet om het half uur, zoals internet zei. We konden een poosje later wel een andere bus nemen richting Assen, maar dan moesten we overstappen in Borger, en in Gieten. In Borger kwam de volgende bus niet: later bleek dat de chauffeur niet was komen opdagen. Zodat we de aansluiting in Gieten ook gingen missen...

We moesten om kwart voor 1 bij de rechtbank zijn, en kwamen om 5 voor op het station van Assen aan. Inmiddels had ik de juriste al gebeld dat het iets later werd. Die enkele keer dat dochter en/of ik het openbaar vervoer proberen gebeurt er altijd zoiets. Dochter: op de fiets waren we er nog eerder geweest. 2,5 uur om van Emmen naar Assen te komen! *zucht*

Even een gesprekje met de juriste van slachtofferhulp die mij bijstond, nadat onze tassen en wijzelf gescand waren. De rechtszaak begon precies op tijd om 2 uur (we hoorden dat dat vaak anders is). Ik had verwacht dat de juriste het woord ging doen, maar helaas... Ik kon kiezen: haar machtigen en bij dochter en haar stagiaire op de tribune gaan zitten, achter glas. Of naast haar in de rechtszaal zitten en zelf spreken. Als ik dat op dat moment niet kon zou zij het dan wel van me overnemen. Toch maar gekozen voor dat laatste, met knikkende knieën. Maar iedereen leek dat toch het beste.

De inbreker was er ook, met een advocate. De Officier van Justitie las de aanklacht voor, en toen ging de Rechter de dader vragen stellen: wat er precies gebeurd was, en waarom, en wat hij er zelf nu van vond. Hij had erg veel spijt zei hij, vooral toen hij erachter kwam dat ik een alleenstaande vrouw was. Want: als het mij overkwam zou ik niet bang worden maar ik kan me goed voorstellen dat zij dat wel is. Hij wenste dat ie het terug kon draaien. Hij bekende alles, en ja die hele lijst die opgesomd werd had hij ontvreemd. En dat geld ook ja, hij wist zelfs alle aparte bedragen nog op te noemen. En hij wou me het geld ook wel graag terugbetalen, alleen dat kon nu niet want hij heeft veel schulden, wacht op schuldsanering. Als hij de rechter antwoord gaf keek hij geregeld schuin achterom naar mij, alsof hij het meer tegen mij wilde zeggen dan tegen de rechter.

Hij was toen net vrij uit de gevangenis, had geen onderdak en kreeg eens in de paar weken maar 50 euro van de sociale dienst, wachtend op een uitkering. Dat was te weinig om van te leven, vandaar dat hij bij mij inbrak. Rechter: Maar u ging zelfs diverse keren in en uit, het leek wel laden en lossen. Nou ja, meer laden dan lossen dus. (lol) 

Toen mij gevraagd werd naar mijn mening vertelde ik dat ik dat geld zelf erg hard nodig ben en dat dus in ieder geval terug wil. Vertelde dat ik momenteel een fulltime opleiding volg en alleen bijstand heb, en dat wat gestolen was bijna een maandinkomen is voor mij. Omdat hij zelf, als excuus of zo, helemaal niets gezegd had over de papieren die hij terug had gebracht naar het politiebureau, heb ik dat gezegd, en ook dat ik dat wel erg waardeerde, ondanks de staat waar het in was.

De Officier van Justitie mocht toen zeggen wat hij eiste als straf. Die sprak de naam van verdachte telkens uit alsof hij stond te spugen, die was echt kwaad, en liet een dik pak papieren zien: verdachte heeft geen strafblad maar een strafboekwerk. De laatste veroordeling was 5 juni, hij was net weer vrij en toen dit. Die wilde nu streng straffen, minstens 6 maanden onvoorwaardelijk de bak in.

Toen kwam zijn advocate aan het woord: Hij is inmiddels gestopt met drugs, en nu zelfs al van de methadon af. Wordt binnenkort opgenomen in een instelling die hem dagbesteding zal geven, en helpen aan een opleiding of baan. Plus er wordt gewerkt aan schuldsanering. Hij is nu juist op de goede weg, houdt zich aan elke afspraak en laat zien dat hij zijn best wil doen om nu op het juiste pad te komen. Als hij nu weer maanden de gevangenis in gaat vervalt alles weer, en als hij dan weer vrijkomt heeft hij weer niets, met als gevolg...

Ze vertelde (yep, een zielige jeugd): toen hij 12 was bleek dat zijn moeder alzheimer had, zijn vader kon dit niet verwerken en raakte aan de drank, en hij in een kindertehuis. Toen ie 18 was daar uit, hij had gemakkelijk de havo kunnen doen maar ja... Kreeg foute vrienden en begon met drugs. Hij is al enkele jaren op het juiste pad geweest, hij had toen een eigen huisje en leefde een normaal leven. Tot hij ergens van verdacht werd, hij werd volledig vrijgesproken maar toen was hij zijn huis enz wel kwijt daardoor. En ging ie dus weer de fout in.

Omdat dit de Politierechter was, kwam gelijk de uitspraak:

Hij mag dat traject gaan volgen, maar... Hij krijgt 135 dagen gevangenis. Daarvan worden de 15 dagen voorarrest afgetrokken, blijft over 120 dagen (4 maanden), die hij de gevangenis in gaat, en dan ook echt onvoorwaardelijk, zodra hij weer een strafbaar feit pleegt, of zich niet houdt aan de regels van die instelling of als hij een afspraak met de reclassering mist.

Tweedens krijgt ie 150 uur taakstraf, mede om hem zo aan een ritme te helpen om werk te gaan zoeken.

Derdens: Ik krijg al mijn gestolen centjes terug (724,50 euro) plus 250 euro smartengeld, omdat de rechter vond dat ik hier erg veel schade van had ondervonden. Het totale bedrag van E 974,50 wordt aan mij betaald door de Staat, en dan wordt het een vordering van de Staat op de inbreker. Die moet dit dus zeker dokken, het komt gewoon bij zijn andere schulden op. Maar ik hoef daar niet op te wachten want ik krijg het hele bedrag, zeker weten. Kan wel ff duren natuurlijk, volgens de juriste wel tot 8 maanden, maar goed.... beter over een poos terug als helemaal nooit ;-)

Toen we de zaal uit waren en weer terug in de wachtruimte, kwam zijn advocate naar mij toe: Of ik behoefte had aan een slachtoffer-dader gesprek? Ik vroeg of hij dat zelf wilde. Ja dat wil hij zelfs erg graag, zei ze. Dan ik ook wel. Char, juriste en haar stagiaire waren bij me als ondersteuning, lol.

Hij zei nogmaals dat hij spijt had, en dat ik echt niet bang voor hem hoef te zijn. Als u ooit hulp nodig zou hebben zou ik u direct helpen hoor. Advocate: ja hij steelt, maar hij is nooit gewelddadig dus er is geen enkele reden om bang voor hem te zijn. Ik heb gezegd dat als hij dit echt meende, dat ie hier dan es aan terug moest denken als ie weer aan de drugs wil beginnen, en/of ergens inbreken. En dat ie maar moest proberen er nu iets van te maken met z'n leven.

Ook zei ik dat hij me veel verdriet gedaan heeft. Die papieren had ik dan wel terug, en daar ben ik blij mee, maar bv die aansteker die Rick me gaf van zijn eerstverdiende centjes... Inbreker: Ik ga nog wel terug naar die plek en dan ga ik ernaar zoeken. Ik heb laatst ook al gekeken of ik uw navigatie terug kon vinden. Maar het is daar echt een enorme puinhoop en de bewoner zit momenteel in detentie... Char: Je weet waar mijn moeder woont dus je kunt het zo door de brievenbus gooien. Zijn advocate: of afgeven op het politiebureau want ik denk niet dat mevrouw jou graag weer aan de deur wil hebben. 

En ook vertelde ik hem dat ik niet meer rond de vijver loop met Ronja sinds ik hem daar laatst gezien had. Hij zei nogmaals dat ik absoluut niet bang voor hem zijn moet, en dat ik gerust weer overal kan wandelen.

Om half 4 stonden we weer buiten, en hadden we niets meer gegeten of gedronken sinds de koffie om een uur of 10 bij Char thuis, voor we de deur uit gingen. Ik kon bijna niet meer op m'n benen staan, ook van de spanning natuurlijk, dus allereerst sleepte dochterlief me mee naar een lunchroom waar ze wel eens heel lekker gegeten had. Zij een heerlijk warm broodje, ik een uitsmijter ham/kaas en allebei drinken. Even bijkomen!

Daarna zijn we nog even door Assen gelopen, allebei al tijden niet meer geweest, ik zelfs in geen jaren. Ook even over de markt gelopen, zo weer richting busstation. Waar de bus vertrok vlak nadat wij erin stapten en ons rechtstreeks terug bracht naar Emmen. De terugreis leek slechts enkele minuten te duren vergeleken met de uren van de heenreis.

Ik ben erg blij dat we erheen gegaan zijn. Ook dat ik zelf het woord gedaan heb en dat ik dat gesprekje met de inbreker had. Ben nu nog stijf van de spanning en erg moe, maar zowel het hele gebeuren in de rechtbank als de uitspraak ben ik blij mee. Echt een goede manier om er een dikke punt achter te zetten en het nu definitief achter me te laten :-D