Kampeerhond

Ook Ronja beviel het kamperen prima, ze heeft er heel erg van genoten, en was echt op haar best. Wat luistert dat hondje goed! Ja, deed ze dat thuis ook maar es wat vaker, lol.

Zozeer zelfs dat de baas van de camping zondagmiddag, toen ik op het punt stond om weg te rijden terug naar huis, aan me vroeg: Die hond laat je toch wel hier he? Jammer voor hem, maar ze is gewoon mee terug naar huis gekomen :-)

Afbreken van de voortent: ze verstopt zich dan maar onder de caravan. Alles beter dan weer die rottige auto in moeten, die er toen al stond....

De eerste 2 dagen zat ze aan een lange lijn vast aan een tentharing, maar daarna heb ik haar steeds los laten lopen. Ze bleef keurig bij me in de buurt. Als ik wegliep, bv naar het toiletgebouw, dan zei ik Blijf! en dan zat ze netjes op me te wachten voor de voortent tot ik weer terug kwam. Tot verbazing van de eigenaar, de andere kampeerders, maar vooral van mijzelf, lol. Nooit geweten dat ik zo'n braaf hondje had, tot nu.

De andere kampeerders vonden het heel leuk dat Ronja ze kwam begroeten als ze langsliepen, en we zijn ook bezig geweest haar te leren de ochtendkrant van de ene caravan naar de andere te brengen, maar dat kwartje is nog steeds niet gevallen...

Autorijden heeft ze nog steeds een erge hekel aan. Op de heenreis ging dat wel goed, want niets te eten of te drinken gehad tot we aankwamen. Maar toen we een paar tochtjes maakten heeft ze elke keer in de auto gespuugd... gelukkig had ik wat oude handdoeken mee :-(

Ik had vakantie, dus... na het opstaan zit ik dan heerlijk in het zonnetje met een kop koffie te lezen in de voortent tot ik zin heb om me aan te kleden. En Ronja kan heus wel even plassen buiten de tent, want de camping bestaat voornamelijk uit een heel groot leeg grasveld... maar dat deed ze dus niet! Niet alleen de caravan en de voortent, maar het hele terrein beschouwde ze als ons "huis"... zodat ik wel verplicht was me aan te kleden en met haar te gaan lopen...

We hebben heel wat gelopen samen, zoveel dat ze nu en dan volledig uitgeteld voor dood onder mijn stoel lag, urenlang. Normaal een ADHD hondje bleek ze nu toch wel moe te krijgen :-)

Ronja vond de koeien best eng en groot, het was erg grappig om te zien hoe ze voorzichtig wat dichterbij liep, en dan snel hard blaffend weer wegrende als de koe even kennis met haar wilde maken :-D