Ondertussen zit ik nog steeds
(al sinds half december) thuis te werken. Morgen ga ik eindelijk weer eens naar Zwolle toe, eens zien of het me lukt om een uur te rijden, en daar weer te werken, in plaats van thuis!
Gelukkig heb ik me nog geen dag ziek hoeven te melden, en eigenlijk doe ik thuis nog meer dan daar, wegens nergens door afgeleid worden, niet even gezellig kletsen met collega's enz... Maar ik mis dat natuurlijk wel
(en de gehaktballen!), en in m'n eentje thuis zitten heb ik ook al lang genoeg gedaan :o
En nog steeds is niet bekend wat ik mankeer, hoewel het wel heel langzaam aan steeds beter gaat. Beter = ik kan binnenshuis en van huis naar auto al lopen zonder wandelstok. Nu en dan lukt het ook om met Ronja te wandelen, circa 1 km. Nog geen wandeltochten dus, maar er zit nu wel degelijk vooruitgang in! Maar misschien komt dat ook wel doordat ik van de specialist meer pijnstillers mag dan van de huisarts, elke 2 uur slik ik nu 2 paracetamols, of diclofenac...
 |
| Oma's zitbal. Best lekker om daar elke dag een uurtje of zo op te zitten! |
Op
23 februari kon ik eindelijk terecht bij de orthopeed in het ziekenhuis. Die kon zo ook niet zeggen wat er loos is, zijn Plan A was: nu eerst maar eens allerlei onderzoeken doen. Daarna volgt dan zijn Plan B. Dezelfde dag zijn er al röntgenfoto's gemaakt van mijn rug (van mijn heupen had ie al). 2 dagen later is er een skeletscan gemaakt. Dat kon zo snel omdat er voor die dag toevallig iemand af had gezegd. 's Ochtends ging ik de scan in, vlak nadat ik een prikje had gekregen met radioactief spul. 's Middags moest ik terugkomen, om veel langer de scanner in te gaan. Door dat radioactieve spul waren mijn botten (en vooral afwijkingen daaraan) toen goed zichtbaar. Prikje en scanner vielen me best mee, maar echt leuk was het niet.
 |
| En de kindertjes kunnen er ook zo leuk mee spelen :-D |
De 18e krijg ik een MRI scan, in Stadskanaal (daar kon het het snelst). En dan de 31e weer naar de specialist, en dan hoop ik eindelijk te horen wat er mis is. Zelf denk ik mijn rug, want hoe meer mijn rechterbeen/heup beter wordt, hoe meer ik nu ineens last van mijn rug krijg :-(
 |
| Mijn eigen trapfietsje! Dankzij een tip van Caro :-D |
En morgen ga ik dus proberen eindelijk weer eens een dagje te gaan werken in Zwolle. Mijn hele werkplek staat in mijn huis, morgenochtend vroeg komt er een monteur langs die dat alles voor me naar m'n auto brengt :-)
Ik mag het rustig aan doen, "begin eerst maar eens met één dag per week hoor". Mijn werk is echt geweldig, ik krijg volop begrip en steun, en dat is heel fijn! :-)
