Talki Grimhand

Er werd mij gevraagd (ofwel: ik kreeg de keiharde opdracht) om mij voor te stellen, zodat mijn medeavonturiers enigszins weten wat ze aan mij hebben, en zodat de GM (de game master) zou kunnen bepalen wat voor wapens en uitrusting ik van haar mee zou krijgen op onze tocht naar het onbekende. “En je weet het hè Talki, geen background, geen gear! Nee hoor, komt goed, je krijgt wel een knuppel of zo.” Bij deze dan maar *zucht*:

Toen ik nog geen dag oud was voltrok zich een grote ramp. Er was een aardbeving, waardoor de berg waaronder mijn volk in de diepe grotten woonde, op instorten kwam te staan. Alle dwergen pakten zo snel mogelijk alle spullen bij mekaar die ze maar konden dragen, en dan natuurlijk vooral datgene wat van waarde was! Terwijl de berg kreunde en kraakte, maakten de dwergen van de Blindaxe clan dat ze wegkwamen. Uit de veilige grotten vandaan, de grote onbekende buitenwereld in.

Mijn ouders zullen beseft hebben dat een baby van amper een dag oud een onzekere en gevaarlijke tocht door onbekende wouden nooit zou kunnen overleven. Bovendien, dat was toch ook geen leven voor zo´n kleine uk.

Mijn vader, de leider van onze clan, was bevriend met de koning van het elvenvolk in het woud rond de berg. Ook zij hadden natuurlijk te lijden van deze aardbeving, maar zij woonden niet onder een berg die ging bezwijken, maar in de vrije natuur. Het enige dat zij hoefden te doen was de omvallende bomen ontwijken, en daarna de schade aan de natuur opruimen.

En zo kwam het dat mijn ouders, natuurlijk met veel verdriet, mij, hun jongste telg, aan de elvenkoning gaven. Misschien konden ze ooit terugkomen om mij op te zoeken, maar niemand die dat eigenlijk geloofde.

Talki Grimhand

De jaren vergingen en ik had een goed leven bij de elven, hoewel ik mij daar altijd een buitenbeentje heb gevoeld. Allereerst natuurlijk door mijn uiterlijk. Ik viel nogal op als klein rond tonnetje tussen de langere en zeker veel slankere elven om mij heen. Ook het luchtige van het karakter van de elven miste ik, ik was wat zwaar op de hand, en ik keek meestal wat nors. Niet omdat iets mij niet zinde, of omdat ik kwaad was. Dat is nu eenmaal de natuur van de dwergen, zo zitten wij in elkaar. Misschien wel omdat dwergen niet buiten leven onder de zon, maar diep onder de bergen in duistere spelonken en grotten?

De taal van de elven leerde ik goed, zowel verstaan als spreken. Maar toch hield ik altijd wat moeite om mijn tong die voor een dwerg vreemde taal te laten praten. Naast nors was ik daarom ook vrij stil. Ergens heel diep binnen in mij besefte ik dat dit niet mijn taal was. Je kunt een vreemde taal leren spreken zo goed als iemand die ermee geboren is, maar je moedertaal kan die nooit vervangen. Mijn hart dacht in de taal van de dwergen.

Mijn ouders hebben mij natuurlijk nooit horen praten, daarvoor was ik nog veel te klein toen ze mij weg gaven. Wie mij mijn naam gaf is dan ook een groot raadsel voor mij. Talki. Dan zou je een nogal praatgraag iemand verwachten, toch? Of was dit weer zo’n elvengrapje? Zij vertelden het mij niet. Want ondanks dat de elven goed voor me waren wilden ze me nooit iets vertellen over mijn herkomst. Niet over mijn naam, en niet over het feit dat ik een dwerg was. Daar ben ik veel later in mijn leven zelf achter gekomen, toen ik andere dwergen leerde kennen op mijn omzwervingen door de wereld van Varisia. Mensen die er precies zo uitzagen als ik, en wier taal mij zo bekend voorkwam, ook al sprak ik die toen nog niet. Maar die pikte ik snel genoeg op, mijn tong was als geschapen voor de dwergentaal. Maar een groot prater ben ik nooit geworden.

Varisia

Toen mijn leeftijdgenoten onder de elven steeds jonger leken te worden, voelde ik me nog minder op mijn plaats dan ooit. Tenslotte is een elf puber met ongeveer 100 jaar, een dwerg daarentegen is al puber bij circa 35 jaar. Na lang nadenken besloot ik dat het voor mij tijd werd om mijn eigen volk te gaan zoeken, misschien leefden mijn ouders nog? In elk geval smachtte ik ernaar mensen te vinden die op mij leken, en om de taal van mijn hart te horen spreken.

Op een nacht die fel verlicht werd door de volle maan pakte ik stilletjes mijn weinige persoonlijke bezittingen bij elkaar. Het allerbelangrijkste was de mooie axe. Die had mijn vader tegelijk met mij aan de elvenkoning overhandigd, met de vraag er voor te zorgen dat ik die zou leren gebruiken wanneer ik er oud genoeg voor was. Natuurlijk konden de elven met zo’n zwaar (en in hun ogen grof) wapen niet goed overweg, en dus ik ook niet.

Maar hoewel ik niet geleerd had hoe hem goed te gebruiken, deze axe was wel het enige dat mij verbond met mijn ouders. En wie weet zou ik ergens iemand tegenkomen, daar in de grote wereld buiten dit woud, die zou herkennen wie de maker er van was, en die mij zo naar mijn ouders, mijn clan, kon leiden? Want elke dwerg laat als het ware een handtekening na op de wapens die hij maakt…

Ik zwierf vele jaren rond, doelloos, want ik had niet echt een plek om naartoe te gaan. Vaak kwam ik kwaadaardige wezens tegen, goblins, draken, orcs, monsters. Meestal lukte het mij om ze te ontwijken met de skills die ik bij de elven leerde: zwemmen en klimmen. Nu en dan echter kwam ik anderen tegen, meestal mensen of elven, die door zo’n gevaarlijk wezen belaagd werd. Omdat ik dat dan niet kon aanzien werd ik zo wel gedwongen om mijn axe te gebruiken. Op zich was dat niet verkeerd, want ik leerde zo wel beter vechten met het enige wapen dat ik bezat.

Op een zonnige dag kwam ik uit de bosrand op een open plek aan het water. Vanaf het witte zandstrand zag ik aan de overkant een stadje liggen. Ik besloot met een vissersboot mee te gaan om het water over te steken, om daar eens een kijkje te gaan nemen. Ik kon wel eens weer wat verse proviand gebruiken, een nieuwe warme deken, en wie weet kwam ik daar ook wel andere dwergen tegen? Zoals iemand die mijn ouders gekend had?

Sandpoint

Eenmaal aan wal vernam ik dat dit stadje Sandpoint heet. Het leek er vredig en rustig, en na een goed maal in een herberg en daarna een verkwikkende nacht slapen in een echt bed ging ik eerst maar eens op zoek naar werk. Ik had na jaren van omzwervingen in de wildernis van alles wel weer eens nieuw nodig, en zoals overal moest je ook hier goud hebben om dingen aan te schaffen.

Hierbij jouw mentor: 

Bavragor Hammerfist, male dwarf, brewer. Bavragor is één van de twee dwergen in de stad Sandpoint. Hij is eigenaar van de locale brouwerij genaamd Two Knight Brewery. De andere dwerg, Giselbart Ironeye, is de enige blacksmith in Sandpoint. Althans als je die knoeier van een human die zich ook blacksmith noemt niet meetelt. Jij, Talki, bent in de leer in de brouwerij van Bavragor Hammerfist. Je blijkt een natuurtalent in het brouwen van bier. Al snel vertrouwt Bavragor jou zelfs de belangrijkste taken toe. Misschien ook zodat hij dan meer tijd heeft om zijn eigen brouwsels te 'proeven'?

In de avonden krijg je gevechtstraining van Bavragor. Ooit was hij zelf een groot krijger, maar Bavragor dronk steeds en steeds meer. Hij hoorde bij de sterksten van het leger, tot hij op een dag stomdronken het slagveld opging en zijn broer aanzag voor een orc. Sindsdien heeft Bavragor nooit meer een bijl opgeheven. Totdat hij jou tegenkwam. Nu is Bavragor vastbesloten zijn dwergse krachten en krijgskunde aan jou over te dragen. Bavragor heeft de brouwerij de naam Two Knight Brewery gegeven om zo de herinnering aan zijn broer in ere te houden. 

Een poosje nadat ik in Sandpoint terecht was gekomen ontmoette ik degenen waarmee ik op avontuur zou gaan: Ixi Elensar (Taja), Igneel (schoonzoon), en Elvarium (andere oma). Wie weet vertel ik hier nog wel eens iets over onze belevenissen...