EBUS

Ik ben weer boven water, na de endo-echoscopie van maandagochtend. Waar ik toch minder tegenop zag dan de vorige keer, na het fijne gesprek met de anesthesist verleden week. En terecht!

Ze zouden alles wat rustiger aan doen met mij, en dat deden ze zeker. Ik ging nu niet rechtstreeks de behandelkamer in, maar werd op een bed in een kamer rustig voorbereid, niet door 4 man tegelijk maar nu door 1 persoon die alles rustig 1 voor 1 deed. Char mocht bij me blijven zitten tot ik naar binnen werd gereden.

De anesthesist zei dat ze mij direct "een lekkere borrel" zou geven: gelijk na de eerste verdovingsspray in m'n mond voelde me ik me helemaal groggy worden, inderdaad zoiets als flink tipsy, lol. Ook vroeg ze me of ik ook banaan proefde? Vorige keer was het een erg vieze smaak, maar nu hadden ze er kennelijk een vaag bananensmaakje doorheen gedaan. Pisang Ambon?

De andere sprays heb ik amper meer iets van gemerkt, ik herinner me eigenlijk alleen dat ik nu en dan m'n mond open doen moest. In elk geval heb ik nu amper of niet gehoest en gekokhalsd enz.

Toen ik bijkwam in dezelfde kamer zat Char al heel snel weer naast me. De vorige keer was het een roesje dat ik kreeg, nu een volledige narcose, omdat dit een wat zwaardere ingreep was, en ik hierbij absoluut niet mocht bewegen. Deze werd ook niet door mijn eigen longarts gedaan, maar door eentje die hier in gespecialiseerd is. De bedoeling was om de lymfeklieren tussen mijn longen te vinden, wat soms niet schijnt te lukken. Gelukkig lukte dat bij mij wel, en er zijn 4 puncties gedaan. Die worden nu onderzocht.

Toen het na een uur of zo lukte om wat water te drinken, kreeg ik daarna een beker bouillon (eigen keuze, ik mocht ook wel koffie of thee), en een bruin zacht bolletje kaas. Dat lukte ook allemaal, zij het met heel kleine slokjes/hapjes, en het smaakte heerlijk na zo lang geen eten of drinken!

Ik heb duidelijk ook iets spierverslappends gekregen, want maandag weer thuis kon ik amper op mijn benen staan, en ook gister liep ik nog heel wankel en was ik zo zwak dat een fles water van 1,5 liter al bijna te zwaar was om te tillen. Vandaag gaat dat alweer een stuk beter :-)

Char bracht me naar huis, en net als de vorige keer ging zij eind van de middag naar huis om daar te eten en haar kids op bed te brengen, terwijl even later Rick bij mij kwam, met weer een hele berg eten. Deze keer had hij aardappelbrood mee (lekker, nog nooit gehad!), en veel hapjes, kaasjes en vleeswaren. Ook deze keer mocht ik na 12 uur 's nachts niets meer eten of drinken (zelfs geen water), dus ik was echt wel toe aan iets...

Rick ging nu wel op een redelijke tijd weer naar huis, want Char bleef bij mij slapen, in haar eigen oude bed. Hebben we dit ook weer overleefd met z'n allen. En ik ben nu minder angstig want nu ze weten dat ik een paniekpatiënt ben is het kennelijk ook mogelijk om iets aangenamer behandeld te worden ;-)

Nu ben ik even "vrij" tot volgende week woensdag, dan moet ik de fietstest weer doen. De komende dagen wordt het lekker weer, dus dan maar flink trainen voor het fietsen...