R.I.P. Cosmo

  

Op 14 juli 2002 kreeg onze Sunny 3 kittens, dochter en ik zaten er bij toen ze geboren werden: Eerst kwam Jazz, toen Breezer en als laatste Cosmo. We besloten natuurlijk om ze allemaal te houden! Want maak maar eens een keuze wie er weg moet: een spierwitte, een lapjespoesje of een mooie rode kater... 

Ze werden zo snel mogelijk alle 4 tegelijk "geholpen" want 2 jongens en 2 meisjes bij elkaar is vragen om moeilijkheden ;-) Ze hebben dus nooit nakomelingen gekregen.

 

Jazz kreeg zijn naam van zoonlief, Breezer was van dochter, en Cosmo was mijn keuze.

Toen ik hierheen verhuisde gingen ze alle 4 mee, maar al snel verhuisde Sunny naar ex, want zij kon haar kinders heel slecht om zich heen verdragen. Toen ex naar Duitsland verhuisde ging Sunny bij dochter wonen, waar ze een paar maanden later werd aangereden, en overleed.

Alle vier hier bij mij thuis

Ik vind het heel bijzonder dat ze precies op volgorde van leeftijd overleden zijn, op dezelfde volgorde als ze geboren werden...

 

Vanmorgen om 8 uur werd ik gebeld door de achterbuurman: Cosmo lag dood voor zijn huis. En even later kwam zijn buurvrouw met 2 van haar (al grote) kinderen aan de deur met dezelfde mededeling. Zij waren erg op hem gesteld, hij lag vaak op de tuinbank voor hun huis, waar hij dan af en toe verwend werd met een stukje worst of vlees.

Jazz is jaren geleden al overleden. Breezer heb ik niet meer gezien sinds 5 augustus, ze was toen al heel erg mager. Cosmo had de laatste 5 dagen niets meer gegeten, en hij begon steeds moeilijker te lopen. Ik verwachtte dit al een paar maanden, want hij leek ook dement. Hij liep bv het kattenluikje uit en ging dan midden op het grasveld zitten poepen, zonder ook maar enige moeite te doen om het te begraven. Hij at zijn bak leeg en kwam dan direct daarna bij mij vragen om eten...

 

Zowel Breezer in augustus als Cosmo nu zijn dus ruim 16 jaar geworden. Dat is +80 bij een mens, een mooie leeftijd. Ze hebben een fijn leven gehad, altijd bij mij gewoond, prima verzorgd en ze konden doen wat ze wilden. Dat was vooral veel buiten zijn, ideaal hier zonder doorgaande weg in de buurt, en vlakbij park en bos!

Ik heb er vrede mee. Nu ik ziek ben zou ik ook misschien niet steeds meer zelf voor ze kunnen zorgen, dus een zorg minder nu zij hun rust gevonden hebben. Maar het is wel het einde van een tijdperk. Ik zal geen nieuwe poes meer nemen, want daar zou ik dan toch weer minstens 16 jaar verantwoordelijk voor zijn...