Rijles

Dochterlief haalde me op in mijn eigen auto, die zij sinds mijn ziekenhuisopname in bruikleen heeft. Ze vond het belangrijk dat ik zelf weer eens achter het stuur ging zitten, voor het eerst sinds 20 november. Om te voorkomen dat ik het op den duur niet meer zou durven, of zo.

Op een rustig stukje industrieterrein wisselden we van plek, en mocht ik rijden. Dat was even onwennig, maar al snel voelde het als vanouds!

Na even wat oefenen en wennen ben ik zelf naar het centrum gereden, waar we allebei wat onderdelen nodig hadden van het Onderdelenhuis. En daarna reed ik van daar naar haar huis toe.

Op zich ging het prima, dat zelf weer rijden. Toch twijfel ik. Met de medicijnen die ik slik, en dan vooral de oxycodon, mocht ik na 2 weken wennen al wel weer autorijden. Maar ik vertrouw het zelf niet helemaal, vooral niet als het echt druk verkeer is, waar je alles van alle kanten in het oog houden moet.

En dus was het erg lekker om zelf weer eens in m'n eigen mooie autootje te rijden, maar staat ie nu nog steeds in de Rietlanden, bij dochter voor het huis. Heel handig, want als zij met mij naar het ziekenhuis is, kan schoonzoon hun kids naar hun buitenschoolse activiteiten rijden ;-)

Na dit avontuur ben ik gezellig blijven eten, waarna dochter mij terug naar huis bracht. Soms mis ik  mijn autootje behoorlijk, vooral als ik een paar dagen in huis zit zonder dat er iemand langs komt, want dat gaat erg snel vervelen.

Maar voorlopig zie ik mezelf ook nog niet echt weer in m'n eentje deelnemen aan druk verkeer.
Binnenkort maar weer eens eventjes proberen?

Mijn geliefde Aygo(whereyougo) :-)