Dankbaar :-)

Elke maandag krijg ik een lijstje als hierboven mee na de bestraling: de tijden waarop ik de week daarop komen moet. In totaal 25x, en dus 5 dagen per week.

Taxi heeft voor mij geen zin omdat ik te dichtbij woon. Voordat ik daar vergoeding voor krijg heb ik alles al betaald via het eigen risico voor vervoer. En dus had ik een whatsapp groepje gemaakt, voor iedereen die mij een keertje wil rijden.

Dochterlief had gelijk al gezegd dat zij me natuurlijk wel gewoon elke keer wil rijden, maar dat vond ik zelf geen optie. Naast dat dat veel te veel voor haar zou worden: ze moet dan wel steeds ook van haar huis eerst naar het mijne rijden, enz. Heeft ze ook 2 kinderen die haar aandacht nodig zijn, en al haar andere bezigheden. Bovendien wordt ze nogal kortaf en kribbig als ze een overdosis van mij krijgt 😏

Michel z'n naam ontbreekt hier nog, hij rijdt me morgen en zaterdag 😉

Gelukkig was er gelijk een aantal mensen dat zich opgaf als chauffeur. En bijkomende plus is dat ik dan ook elke dag iemand zie, en vaak steeds weer iemand anders! Even gezellig bijpraten, vooraf of na afloop, of beide? Even een kop koffie drinken samen... Zo wordt dat bestralen ineens een stuk minder vervelend 😃

Deze week viel de woensdag uit wegens onderhoud van de apparatuur, in plaats daarvan mag ik nu zaterdag ook komen. Geen probleem, we gaan ervoor, en gelukkig krijg ik dus veel steun van allemaal lieve mensen om me heen! 💗

Dochter gaat in elk geval iedere donderdag mee, omdat ik dan na afloop een gesprekje heb met een arts, over de eventuele bijwerkingen (en wat daar dan aan gedaan kan worden). Tot nu toe beperkt dat zich tot weer iets benauwder zijn, wat sneller buiten adem, dan dat ik de laatste tijd was. Maar volgens hem kan dat ook best tijdelijk zijn. Vast wel 😒 En vermoeidheid, maar dat had ik al cq nog steeds, van de operatie enzovoorts.

Ook fijn dat elke dag iemand anders me rijdt is het omdat ik voor de rest van de tijd vooral in mijn eentje thuis zit 😢 Natuurlijk komt ook Buurtzorg iedere ochtend langs, om mijn steunkousen (ik haat die dingen!) aan te trekken, me desgewenst in bad te doen, bloeddruk, pols en temperatuur in de gaten te houden, en om de picclijn in mijn arm te onderhouden.

Zelf autorijden vertrouw ik nog steeds niet, mijn auto zwerft daardoor wat rond tussen mensen die hem even goed kunnen gebruiken. Maar dat houdt dus wel in dat ik verder vooral in mijn uppie thuis zit omdat ik niet meer zomaar even ergens naartoe kan rijden als ik daar zin in heb...

En dus mede daardoor ben ik heel blij met de lieve mensjes die me rijden, en met degenen die zo af en toe eens langskomen, want dat breekt de toch wel lange saaie dagen van thuiszitten 😊