Naar de Spoedhulp

Zie eerst de vorige blogpost!

 

Vanochtend belde dochterlief, zoals gister bij de Huisartsenpost afgesproken, naar haar huisarts. Die had geen uitslag of röntgenfoto binnen gekregen, alleen de mededeling van het ziekenhuis dat ze gisteravond door was gestuurd naar de Spoedeisende hulp, omdat er een stukje bot in haar pink af was gebroken 😷 En we werden gisteren naar huis gestuurd met de mededeling dat er op de foto niets te zien was? 😯

En dus reden we vanmiddag om 1 uur weer naar het ziekenhuis. Inderdaad was er een heel klein breukje te zien aan het middelste kootje. Daar hoefde niets aan gedaan te worden. Wel moet ze een week lang een spalkje dragen, omdat er iets is met een ligament, of zoiets. 

Pinkje heeft dus wel een flinke optater gehad, hij/zij is niet heel erg gebroken, maar toch wel wat beschadigd van binnen. Maar dat gaat dus hopelijk weer helemaal goed komen na een week lang haar pink vast te laten zitten aan de ringvinger. Verder mag ze er alles mee doen. Hij mag ook buigen enz. Over een week terugkomen voor controle, er volgt nog een bief met de afspraak erin.

En vandaag duurde het slechts 1,5 uur! 😁

Waarvan 10 minuten gespalkt worden, de 1 uur en 20 minuten daarvoor brachten we weer door in de wachtkamer... 😫

Grappig dat ze werd geholpen door een jonge vrouwelijke arts die ik herkende, een chirurg die een keer voor een controle aan mijn bed heeft gestaan toen ik in het ziekenhuis lag. Toen ik dat zei, zei ze gelijk dat ze mij ook herkend had: u zat toen erwtensoep te eten die het bezoek had gebracht, omdat u het ziekenhuiseten niet zo lekker vond... 😂

Wie wel...