Kerstdiner

1e kerstdag: hamersoep uit de vriezer met afbakbroodjes kaas en pesto

2e kerstdag: 2 saucijzenbroodjes met noodles met verse bosui

Beide kerstdagen was ik thuis, en alleen. En zielig. Ik dacht vooral terug aan een jaar geleden, en hoe weinig ik nu nog steeds kan. Vorig jaar rond deze tijd was ik net weer thuis uit het ziekenhuis. Nog met een infuus met antibiotica in de piccline in m'n linkerarm, elke dag een zuster van Buurtzorg over de vloer, en een ziekenhuisbed in de huiskamer. En vooral optimistisch naar de toekomst... naar een jaar verder zijn, dus. Waar ik nu ben.

En ik zag foto's van voorheen, en herinneringen op Facebook: dat ik na de Lyme in zomer 2016 met kerst ging geocachen en toen een enorm eind liep... Ik ben nu al blij als ik 500 meter haal 😩

Hoewel ik steeds zo gezond mogelijk eet, met voldoende vitaminen en eiwitten enz. had ik daar vooral tijdens de kerst helemaal geen puf meer in. 

Voornamelijk zelfmedelijden dus. Ik zie deze dagen vooral wat ik allemaal niet meer kan sinds een jaar en langer geleden.

Char zegt dat ik nu toch alweer veel meer kan dan vlak na de operatie, en dat het allemaal ook z'n tijd nodig heeft.

Ik vraag me vooral af of ik er volgend jaar met Kerst ook nog zal zijn... 😟
En of ik dan gemist zal worden 😢

Het is vast normaal na alles wat ik een jaar geleden heb meegemaakt, dat ik nu bij elk pijntje denk: het zal toch niet... Dat vertel ik mezelf ook steeds hoor, maar toch...

Ergens denk ik dat ik misschien wel depressief ben nu, maar alles wat er onderzocht wordt is hoe het lichamelijk met me gaat. Als ik bv tegen de huisarts zeg dat ik met dingen zit vraagt ze: en wat verwacht je nu dan van mij? Nou, nix dus... Maar ik voel me tegenwoordig gewoon vaak kut 😖