Koningslied

Afscheid van Belastingen

Naturel (met choco glazuur) en chocolade (met wit glazuur)

Vorige week maandag was ik er al voor het laatst, maar de teamleider had me gevraagd om vanochtend rond koffietijd langs te komen voor een "officieel" afscheid. Persé op dinsdag, omdat dan iedereen aanwezig is. Op alle andere dagen is er altijd wel iemand (of meerdere iemanden) vrij.

Heel lekkere (en niet al te dure) versiering: K3 hagelslag, compleet met hartjes van witte chocolade ;-)

Zolang ik daar werkte (3 maanden) was er minstens eens per week wel iemand die trakteerde. Heel leuk als we allemaal weer zo'n e-mail binnen kregen: "om half 11 is er voor iedereen een traktatie bij de grote tafel." Dat is een enorm lange tafel midden op de afdeling, vlak bij het koffieapparaat. Dat was naast erg gezellig ook altijd erg lekker, want er werd getrakteerd op zelfgebakken taarten, of iets lekkers (en groots) van de warme bakker.

Maar hoe vervoer je 33 cupcakes? Logan: nu hebben de Grote Auto's geen deksel meer... :-D

Natuurlijk wilde ik wel een echt gezellig afscheid, en ook iets terug doen voor al die traktaties waar ik zelf van genoot. Maar wat is lekker, en toch niet al te duur, voor ruim 30 personen? Zelf bakken natuurlijk! Of: dochterlief zelf laten bakken terwijl ik op haar kindjes paste! 

Kleinzoon was gisteren op z'n allerbest, heerlijk knuffelig, voor de verandering. Krijg ik tegenwoordig nog maar zelden een knuffel of een kus van hem, nu werd ik er mee overspoeld. Helaas zat zijn hele toet wel zo nu en dan onder de chocolade, want als zijn mama in de keuken bezig is, is hij haar "fijnproever". 

Een schitterend boeket, plus 2 cadeaubonnen van elk 25 euro :-D

Toen ik vanochtend op de afdeling kwam zaten er al een aantal mensen aan de grote tafel, met 2 taarten in het midden: er was een jarige. Maar mijn cupcakes pasten daar nog prima tussen. Niet iedereen nam er eentje, sommigen hadden aan een groot stuk taart al genoeg (vreemd...). Maar vanmiddag heeft mijn oude team een vergadering, en daarvoor werden er precies genoeg cakejes afgeteld in een doos: "dan hebben we vanmiddag weer iets lekkers bij de koffie" :-)

De teamleider hield een toespraak, die er op neer kwam dat het een fijne samenwerking geweest was, die zowel voor mij als voor de afdeling zeer vruchtbaar geweest is. En of ik daarna zelf even wilde vertellen wat ik hierna doen ga: vanaf circa half mei werken bij het archief van Sociale Zaken dus, waar hij persoonlijk voor heeft gezorgd :-D

Hij overhandigde mij namens iedereen een schitterend, enorm groot, boeket bloemen. Nu krijg ik maar zelden bloemen, en ik kan me niet heugen ooit zo'n mooie bos te hebben gekregen. Vandaar dus maar flink wat foto's, ter herinnering als ze (hopelijk niet al te snel!) uitgebloeid zijn :-)

Ook kreeg ik 2 VVV cadeaubonnen van 25 euro elk :-D Binnenkort maar eens lekker shoppen (samen met Char?), voor wat zomerkleren en/of nieuwe schoenen :-D

Na het erg gezellige samenzijn werd ik door Marjan naar mijn auto gebracht. Zij heeft me op dag één overal rondgeleid en aan iedereen voorgesteld, en maakte dat ik me op mijn eerste dag op deze afdeling binnen een uur al helemaal op mijn gemak voelde. Ook zat ik altijd naast haar te werken, en heeft ze me veel geleerd. Het was dus fijn om van haar nog even apart/extra afscheid te nemen :-)

Een paar cupcakes nam ik mee terug naar huis. Daarmee ging ik direct uit de auto naar Denise toe, die mij geregeld een maaltje eten brengt: ze kan heerlijk (Duits) koken! Ook laat zij Ronja altijd uit als ik werk. Ze zaten net aan het "ontbijt", en of ik ook een warm vers gebakken broodje wilde, en koffie, en hoe ik mijn eitje wilde: hard of zacht gekookt? Als toetje namen we allemaal een cupcake, dan konden zij ook eens proeven hoe goed ik (eehmm dochterlief) kan bakken ;-)

Tuut tuut tuut tuut

Ik ben in een supermarkt, waar een heel groot bord hangt. Van plastic, met afgeronde hoeken, het lijkt wel wat op babyspeelgoed. Reclame? De aanbiedingen van de dag?

Net als bij babyspeelgoed zitten er grote knoppen op het bord, die indiceren dat ze geluiden maken als je er op drukt. Dierengeluiden, muziekgeluidjes, van alles wat. Jade heeft dat soort speelgoed.

Op dit moment maakt het ding een heel erg irritant tuut tuut tuut tuut geluid. Ik druk lukraak op wat knoppen om het te stoppen, maar het gaat maar door.

Ik zoek een uit-knop, maar die is er niet. Dan vind ik de stekker, ik trek hem uit het stopcontact maar het lawaai gaat gewoon door, en het lijkt ook steeds harder te worden. Of komt dat omdat het mij steeds meer begint te irriteren?

Ik begin er op te slaan om hem stil te krijgen. Ik pak een moker, en ik begin de knoppen stuk voor stuk kapot te slaan, maar niets helpt. Het harde tuut tuut tuut tuut blijft maar doorgaan!

Nu heb ik alle knoppen helemaal aan gruzelementen geslagen, er is weinig meer over van dat bord, maar het doordringende agressieve geluid houdt nog steeds aan. Gekmakend is het!

Ondertussen merk ik ook een steeds feller licht op, dat door mijn gesloten oogleden heen weet te komen. Heel langzaam en voorzichtig open ik mijn ogen, en dan zie ik mijn wekkerradio. Die zegt dat het kwart over 9 is, terwijl ik toch heel zeker weet dat ik hem gisteravond op kwart vóór 9 gezet had.

Tuut tuut tuut tuut...

Talki Grimhand

Er werd mij gevraagd (ofwel: ik kreeg de keiharde opdracht) om mij voor te stellen, zodat mijn medeavonturiers enigszins weten wat ze aan mij hebben, en zodat de GM (de game master) zou kunnen bepalen wat voor wapens en uitrusting ik van haar mee zou krijgen op onze tocht naar het onbekende. “En je weet het hè Talki, geen background, geen gear! Nee hoor, komt goed, je krijgt wel een knuppel of zo.” Bij deze dan maar *zucht*:

Toen ik nog geen dag oud was voltrok zich een grote ramp. Er was een aardbeving, waardoor de berg waaronder mijn volk in de diepe grotten woonde, op instorten kwam te staan. Alle dwergen pakten zo snel mogelijk alle spullen bij mekaar die ze maar konden dragen, en dan natuurlijk vooral datgene wat van waarde was! Terwijl de berg kreunde en kraakte, maakten de dwergen van de Blindaxe clan dat ze wegkwamen. Uit de veilige grotten vandaan, de grote onbekende buitenwereld in.

Mijn ouders zullen beseft hebben dat een baby van amper een dag oud een onzekere en gevaarlijke tocht door onbekende wouden nooit zou kunnen overleven. Bovendien, dat was toch ook geen leven voor zo´n kleine uk.

Mijn vader, de leider van onze clan, was bevriend met de koning van het elvenvolk in het woud rond de berg. Ook zij hadden natuurlijk te lijden van deze aardbeving, maar zij woonden niet onder een berg die ging bezwijken, maar in de vrije natuur. Het enige dat zij hoefden te doen was de omvallende bomen ontwijken, en daarna de schade aan de natuur opruimen.

En zo kwam het dat mijn ouders, natuurlijk met veel verdriet, mij, hun jongste telg, aan de elvenkoning gaven. Misschien konden ze ooit terugkomen om mij op te zoeken, maar niemand die dat eigenlijk geloofde.

Talki Grimhand

De jaren vergingen en ik had een goed leven bij de elven, hoewel ik mij daar altijd een buitenbeentje heb gevoeld. Allereerst natuurlijk door mijn uiterlijk. Ik viel nogal op als klein rond tonnetje tussen de langere en zeker veel slankere elven om mij heen. Ook het luchtige van het karakter van de elven miste ik, ik was wat zwaar op de hand, en ik keek meestal wat nors. Niet omdat iets mij niet zinde, of omdat ik kwaad was. Dat is nu eenmaal de natuur van de dwergen, zo zitten wij in elkaar. Misschien wel omdat dwergen niet buiten leven onder de zon, maar diep onder de bergen in duistere spelonken en grotten?

De taal van de elven leerde ik goed, zowel verstaan als spreken. Maar toch hield ik altijd wat moeite om mijn tong die voor een dwerg vreemde taal te laten praten. Naast nors was ik daarom ook vrij stil. Ergens heel diep binnen in mij besefte ik dat dit niet mijn taal was. Je kunt een vreemde taal leren spreken zo goed als iemand die ermee geboren is, maar je moedertaal kan die nooit vervangen. Mijn hart dacht in de taal van de dwergen.

Mijn ouders hebben mij natuurlijk nooit horen praten, daarvoor was ik nog veel te klein toen ze mij weg gaven. Wie mij mijn naam gaf is dan ook een groot raadsel voor mij. Talki. Dan zou je een nogal praatgraag iemand verwachten, toch? Of was dit weer zo’n elvengrapje? Zij vertelden het mij niet. Want ondanks dat de elven goed voor me waren wilden ze me nooit iets vertellen over mijn herkomst. Niet over mijn naam, en niet over het feit dat ik een dwerg was. Daar ben ik veel later in mijn leven zelf achter gekomen, toen ik andere dwergen leerde kennen op mijn omzwervingen door de wereld van Varisia. Mensen die er precies zo uitzagen als ik, en wier taal mij zo bekend voorkwam, ook al sprak ik die toen nog niet. Maar die pikte ik snel genoeg op, mijn tong was als geschapen voor de dwergentaal. Maar een groot prater ben ik nooit geworden.

Varisia

Toen mijn leeftijdgenoten onder de elven steeds jonger leken te worden, voelde ik me nog minder op mijn plaats dan ooit. Tenslotte is een elf puber met ongeveer 100 jaar, een dwerg daarentegen is al puber bij circa 35 jaar. Na lang nadenken besloot ik dat het voor mij tijd werd om mijn eigen volk te gaan zoeken, misschien leefden mijn ouders nog? In elk geval smachtte ik ernaar mensen te vinden die op mij leken, en om de taal van mijn hart te horen spreken.

Op een nacht die fel verlicht werd door de volle maan pakte ik stilletjes mijn weinige persoonlijke bezittingen bij elkaar. Het allerbelangrijkste was de mooie axe. Die had mijn vader tegelijk met mij aan de elvenkoning overhandigd, met de vraag er voor te zorgen dat ik die zou leren gebruiken wanneer ik er oud genoeg voor was. Natuurlijk konden de elven met zo’n zwaar (en in hun ogen grof) wapen niet goed overweg, en dus ik ook niet.

Maar hoewel ik niet geleerd had hoe hem goed te gebruiken, deze axe was wel het enige dat mij verbond met mijn ouders. En wie weet zou ik ergens iemand tegenkomen, daar in de grote wereld buiten dit woud, die zou herkennen wie de maker er van was, en die mij zo naar mijn ouders, mijn clan, kon leiden? Want elke dwerg laat als het ware een handtekening na op de wapens die hij maakt…

Ik zwierf vele jaren rond, doelloos, want ik had niet echt een plek om naartoe te gaan. Vaak kwam ik kwaadaardige wezens tegen, goblins, draken, orcs, monsters. Meestal lukte het mij om ze te ontwijken met de skills die ik bij de elven leerde: zwemmen en klimmen. Nu en dan echter kwam ik anderen tegen, meestal mensen of elven, die door zo’n gevaarlijk wezen belaagd werd. Omdat ik dat dan niet kon aanzien werd ik zo wel gedwongen om mijn axe te gebruiken. Op zich was dat niet verkeerd, want ik leerde zo wel beter vechten met het enige wapen dat ik bezat.

Op een zonnige dag kwam ik uit de bosrand op een open plek aan het water. Vanaf het witte zandstrand zag ik aan de overkant een stadje liggen. Ik besloot met een vissersboot mee te gaan om het water over te steken, om daar eens een kijkje te gaan nemen. Ik kon wel eens weer wat verse proviand gebruiken, een nieuwe warme deken, en wie weet kwam ik daar ook wel andere dwergen tegen? Zoals iemand die mijn ouders gekend had?

Sandpoint

Eenmaal aan wal vernam ik dat dit stadje Sandpoint heet. Het leek er vredig en rustig, en na een goed maal in een herberg en daarna een verkwikkende nacht slapen in een echt bed ging ik eerst maar eens op zoek naar werk. Ik had na jaren van omzwervingen in de wildernis van alles wel weer eens nieuw nodig, en zoals overal moest je ook hier goud hebben om dingen aan te schaffen.

Hierbij jouw mentor: 

Bavragor Hammerfist, male dwarf, brewer. Bavragor is één van de twee dwergen in de stad Sandpoint. Hij is eigenaar van de locale brouwerij genaamd Two Knight Brewery. De andere dwerg, Giselbart Ironeye, is de enige blacksmith in Sandpoint. Althans als je die knoeier van een human die zich ook blacksmith noemt niet meetelt. Jij, Talki, bent in de leer in de brouwerij van Bavragor Hammerfist. Je blijkt een natuurtalent in het brouwen van bier. Al snel vertrouwt Bavragor jou zelfs de belangrijkste taken toe. Misschien ook zodat hij dan meer tijd heeft om zijn eigen brouwsels te 'proeven'?

In de avonden krijg je gevechtstraining van Bavragor. Ooit was hij zelf een groot krijger, maar Bavragor dronk steeds en steeds meer. Hij hoorde bij de sterksten van het leger, tot hij op een dag stomdronken het slagveld opging en zijn broer aanzag voor een orc. Sindsdien heeft Bavragor nooit meer een bijl opgeheven. Totdat hij jou tegenkwam. Nu is Bavragor vastbesloten zijn dwergse krachten en krijgskunde aan jou over te dragen. Bavragor heeft de brouwerij de naam Two Knight Brewery gegeven om zo de herinnering aan zijn broer in ere te houden. 

Een poosje nadat ik in Sandpoint terecht was gekomen ontmoette ik degenen waarmee ik op avontuur zou gaan: Ixi Elensar (Taja), Igneel (schoonzoon), en Elvarium (andere oma). Wie weet vertel ik hier nog wel eens iets over onze belevenissen...

Feest bij Sam & Julia :-D

Dat heb je dus als je weinig thuis bent :S 

Gisteren was ik de hele dag druk met de rommelmarkt van de wandelclub, en daarna ging ik naar dochter toe om Pathfinder te spelen, tot diep in de nacht. En dus was ik niet thuis toen de postbode aan de deur kwam, tja ik verwachtte toch niets...

Een half uurtje geleden belde een buurman aan: er was gisteren bij hem een pakje voor mij afgegeven:

Tot grote blijdschap van Sam en Julia (en van mij natuurlijk!) zat het tweede deel van de Muizenhuisverhalen er in! Het duurt nog een paar weekjes tot ik jarig ben, maar Sam & Julia vonden dit toch wel reden voor een feestje, en dus pakten ze er gelijk maar slingers en kadootjes bij! :-D

Heel erg bedankt lieve afzender! Zowel de muisjes als de kleinkids als ondergetekende zullen hier vast weer heel veel plezier van hebben! :-D

The Prisoner

Van Wikipedia: The Prisoner is een Britse televisieserie die in 1967 werd uitgezonden. Hoewel er slechts 17 afleveringen gemaakt werden, groeide The Prisoner uit tot een van de meest legendarische en geroemde televisieseries aller tijden. De serie was een groot succes en verwierf meteen een enorme cult-aanhang. Vandaag de dag heeft de serie nog vele fanclubs en wordt er nog altijd veel over gesproken en geschreven. The Prisoner wordt gezien als een serie die veel invloed heeft gehad op de televisiegeschiedenis.

De serie gaat over een geheim agent die, nadat hij ontslag heeft genomen, wordt ontvoerd en gevangen gehouden in een idyllisch dorp. Hij kan echter niet uit dit dorp ontsnappen en stuit op een duister complot.

De serie wekte destijds veel controverse op omdat deze ging over thema's als druggebruik, de Koude Oorlog en het recht op privacy. Allemaal onderwerpen die zeer actueel waren in die tijd.

Officieel behoort de serie tot het spionagegenre, maar de verschillende afleveringen bevatten elementen van zo'n beetje elk genre, variërend van thriller en sciencefiction, tot komedie en zelfs western. Ook beroemd is de vormgeving van de serie: stijlvolle jaren 60 kostuums, decors, surrealistische locaties en psychedelische kleuren.

De drijvende kracht achter de serie was Patrick McGoohan. Niet alleen speelde hij de hoofdrol, hij was ook producent en schrijver van de serie. Tevens regisseerde hij een aantal afleveringen.

De serie werd volledig opgenomen in kustdorpje Portmeirion dat in Wales, Groot-Brittannië, ligt.

Prisoner: Who are you? 
Number Two: The new Number Two. 
Prisoner: Who is Number One? 
Number Two: You are Number Six. 
Prisoner: I am not a number, I am a free man! 

Al heel veel over gehoord, en gisteravond heb ik dan eindelijk de eerste 2 afleveringen gezien. Samen met Tam, die er groot fan van is, en dus gezellig ook van alles over de achtergronden vertelde, onder het kijken. Alleen geeft hij helaas op veel van mijn vragen geen antwoord: that would be telling...

Alle afleveringen staan op youtube, ideaal! Kan niet wachten tot ik de laatste aflevering kan gaan zien (maar dat raadt Tam me dus helaas af, ik moet de serie gewoon op volgorde bekijken, volgens hem... that would be telling)

Heel bijzonder is dat het zo enorm spannend en snel is, voor een serie uit 1967. Het meeste uit die tijd doet nu erg traag en oubollig aan, maar The Prisoner dus absoluut niet! Leuk om te zien zijn ook de futuristische dingen, toen science finction, nu allemaal mogelijk. Zoals bladeren door een fotoboek en dan tegelijk de foto die je bekijkt heel groot op de muur zien, lol. Computers waren toen natuurlijk nog niet uitgevonden ;-)

De komende dagen ga ik elke dag in elk geval 1 aflevering bekijken, bv tijdens het eten. Nog 15 te gaan!

Begin HIER met aflevering 1! Alle volgende afleveringen staan ook op dat kanaal.

Be seeing you!

Archiefwerk :-)

Zat ik maandag nogal plotseling weer werkloos thuis, woensdag had ik alweer iets anders! Mijn teamleider van Belastingen belde me dinsdagmiddag, dat ik woensdagmiddag een gesprek had met de teamleider van het archief van Sociale Zaken. Jaja, in Emmen werken supersnelle ambtenaren! 

Het gesprek woensdagmiddag verliep zeer prettig, en ik werd direct ook al rondgeleid op de afdeling, en voorgesteld aan de mensen die er aan het werk waren. De teamleider heeft nu eerst even vakantie, en ik ook dus. De eerste week van mei neemt hij weer contact met me op. Over wanneer beginnen, welke dagen, enz.

Dit is ook weer een werkervaringsbaan, dus wederom "werken met behoud van uitkering", maar ik ben er blij mee! Weer een nieuw avontuur, eerst weer voor 3 maanden, 3 dagen per week, en daarna zien we dan wel weer. Archiefwerk is sowieso al net iets voor mij, leuk om alweer allerlei nieuwe werkzaamheden te leren. En ook mooi voor op mijn cv, mocht ik ooit eens een vacature voor een archiefmedewerker tegenkomen...

Naar Belastingen (aan de Vreding) was het circa 20 minuten fietsen, het eerste stuk door het bos, maar daarna was het niet zo leuk meer: langs diverse middelbare scholen, dus fietspaden vol met tegenliggende tieners die altijd met 5 naast elkaar fietsen. Voeg daar ook nog eens een paar drukke kruispunten aan toe...



Mijn nieuwe werkplek is op de 3e verdieping van het Werkplein, tegen het treinstation aan. Dat is nog eens een heerlijk fietstochtje, vooral in deze tijd van het jaar. Door het bos, langs het ziekenhuis en dan door de Boslaan (weer bos dus). Spoor over, rechtsaf het station voorbij en ik ben er. Korter, en gelukkig geen scholieren meer. En eindelijk ook niet meer zo uit m'n warme bedje fietsen bij -10 :-D

Nu ga ik eerst lekker even genieten van een poosje vrij zijn, ik denk dat het beginnen zo ongeveer de 2e week van mei zal zijn :-)

Jade kan zelf gaan staan :-D

Gras gemaaid, nu is het echt voorjaar :-D

12 april: seksende kikkers in mijn vijver :-)

Hier in close-up, het vrouwtje is wel heel veel groter (dikker) dan het mannetje

Kikkerdril onder water, bij de Zwanebloem (hopelijk heeft die de winter overleefd!)

En nog meer kikkerdril, verstopt tussen de dotter, die bijna al bloeit!

Let ook eens op het verschil met de dotter bij de seksende kikkers (12 april) en vandaag hierboven (16 april). Ik zie hem groeien als ik ernaar kijk :-D

Goudhaantje, het kleinste vogeltje van Nederland

Als ik 's morgens vroeg naar mijn werk fietste door het bos, zag ik vaak heel minikleine vogeltjes. Kolibri's kunnen het niet zijn, dat weet ik ook wel, maar daar dacht ik wel aan, als ik ze zag. Op Twitter dus maar eens gevraagd aan een boswachter die ik daar volg, en volgens hem konden dat wel eens goudhaantjes zijn. En jawel, nadat ik ze had gevonden op internet denk ik dat ook. 

Ik zie dan vooral puntige heel snel fladderende vleugeltjes, met daartussen een lijfje zo klein dat ik het amper zien kan. Vanmiddag zat ik een poosje naar de kruinen van mijn bomen te kijken, en naast dikke houtduiven en merels en allerlei vogeltjes die ik niet ken zag ik daar ineens ook goudhaantjes! :-D 

Eentje (een heel klein bolrond bolletje vogel) rende steeds heen en weer over een dikke verticale tak, hopelijk is die bezig een nestje te bouwen! Soms wou ik wel dat ik een verrekijker had, zodat ik ze allemaal ook eens van wat dichterbij kan bekijken, die bewoners van mijn tuin...

En weet je nog dat ik een oplossing vroeg voor mijn wel heel zielige tuintafel?

Een buurman kwam hier mee aan! Alleen nog ff wat beter erop leggen, nadat ik hem geverfd heb :-D

Weer thuis

Na precies 3 maanden werken op de afdeling Financiën & Belastingen van de gemeente, team Invordering, ben ik nu weer "vrij". Wel heel erg plotseling trouwens, ik moet er zelf echt nog even aan wennen... Niet meer om half 7 opstaan, en dan 20 minuten fietsen, waarvan ik me vooral de extreme kou herinner!

Ik zou er 3 maanden werken, en dat kon eventueel dan nog weer met 3 maanden verlengd worden. Maar intussen is de collega die al sinds vorige zomer ziek thuis zat, weer beter. Een paar weken geleden begon ze voor een paar uur per week, inmiddels is dat alweer halve dagen. Ons team heeft 6 bureaus, en dat was er nu eentje te weinig. Wie van ons het eerst kwam zat op "mijn" plek, de ander moest dan maar ergens een leeg bureau gaan zoeken... Dat vond ik zelf best vervelend, tenslotte werkt zij daar al jaren, en zit ik nu ineens op "haar" plek.

Ook kwam er een paar weken na mij nog een stagiaire bij. Wat inhield dat het werk nu wel zowat "op" was. Ik moest steeds vaker vragen of iemand nog iets voor me te doen had. Dus zelf had ik al een poosje door dat er geen verlenging in zat :-(

Vanochtend had ik een gesprek met mijn klantmanager bij het UWV. Ze had met de afdelingschef gesproken, en dat was alleen maar positief. Mijn motivatie "gaat door het plafond" zei ze letterlijk, mijn werk was niets op aan te merken, iedereen was helemaal tevreden over mij. Maar ja, de zieke die terug is, minder werk wegens alle achterstand inmiddels weggewerkt, enzovoorts...

Ze hadden samen afgesproken dat ik zou blijven tot 1 mei, een mooie datum. Zelf zei ik toen dat ik ook wel wat eerder weg wil, wegens steeds moeten vragen om werk, en om die bezette werkplek... Ik schijn zelfs recht te hebben op verlofdagen, dus ik kon dan in overleg wel "vakantie" opnemen, voor de laatste week, of 2.

Na dit gesprek fietste ik naar mijn werk toe, waar ik toevallig de "baas" net tegenkwam. Met hem even gepraat, en zowel hij als ik vonden het prima als ik deze week voor het laatst ben. Dan heb ik dus daarna "vakantie" tot 1 mei. Het was net na 11 uur, dus mijn werkplek was weer vrij. De herstelde zieke ging net de lift in waar ik uit kwam. Collega's verteld dat ik deze week voor het laatst ben (goh zeg, wat snel!), en mijn pc aanzetten...

Autorisatie verlopen! kwam er te staan toen ik probeerde in te loggen. Ik weer naar de chef. Tja zei hij, het enige wat ik nu kan bedenken is "trek je jas maar aan en ga maar naar huis". Nieuwe autorisatie aanvragen is geen optie, dat duurt minstens 2 dagen, dus dat heeft geen zin voor alleen nog deze week. En ik werk met de computer, dus geen inlog = niets te doen voor mij. Ergens heeft een netwerkbeheerder gedacht: ze begon op 15 januari, ze zou 3 maanden blijven, en vandaag is het 15 april... dus de stekker eruit :S

En zo zat ik een uurtje later alweer op de fiets, terug naar huis. Mijn baas neemt van de week nog even contact met me op, en afgesproken is dat ik volgende week dinsdag langskom tijdens de koffie, om "officieel" afscheid te nemen van alle collega's.

Intussen hebben zowel hij als mijn klantmanager al 2 nieuwe ideeën over waar ik zou kunnen werken bij de gemeente. Dus het kan zijn dat ik binnenkort weer begin, op een andere afdeling. Maar voorlopig heb ik dus even vakantie, best lekker nu het eindelijk mooi weer wordt! :-D

Logan 3 jaar!

De jarige :-D

De taart!

En wat istie al groot he... het gaat mij veel te snel! 

Eindelijk Lente!

De lage tafel ziet er belabberd uit na deze lange winter :-(

Ooit begon ie zijn leven bij Trendhopper, toen was ie salontafel bij zoonlief thuis. Daarna stond ie in mijn winkeltje met bakken met koopwaar erop, en toen een paar jaar als salontafel hier in mijn huis. De laatste jaren bevalt ie uitstekend bij het zitje waar 't op hete zomerse dagen heerlijk koel is in de schaduw, onder het zonnescherm. 

Ik wil hem dus eigenlijk niet kwijt, maar zo kan het ook niet meer. Gezocht wordt naar een nieuw bovenblad (liefst gratis of zo goedkoop mogelijk) waardoor ie weer wat jaartjes mee kan. Iemand die een creatief een idee heeft? Ik dacht er al aan om er gewoon stoeptegels op te leggen, maar dat lukt niet vanwege de maat: hij is 75 x 75 cm...

Het zitje staat er weer! Lekker om na het werk nog even van de laatste zonnestralen te genieten, want die staat er om die tijd pal op :-)

Aanstaande Moestuin

2 verschillende buren hadden ieder 2 grote holle stenen over, ik mocht ze in de herfst gratis hebben. Vandaag zijn ze op hun plek gezet. Ze staan nu op een randje grond langs de schutting waar toch niets in groeide, en waar het zand altijd over de tegels heen kroop.

Binnenkort even bemeste tuinaarde kopen om ze mee te vullen, en wat plantjes

In eentje komen zeker weten aardbeiplantjes die de hele zomer vruchten krijgen (zg doorbloeiers), en in een andere tomatenplanten (die kunnen dan mooi langs de schutting omhoog groeien). Maar dan heb ik er nog 2... Iemand een idee wat ik daar het beste in kan zetten? Het is wel de bedoeling dat dat iets eetbaars gaat zijn!

Denise en haar man kwamen vanmiddag hun tuinmeubels ophalen uit mijn loods, en hielpen meteen om al mijn tuinspullen weer achter neer te zetten. De loods is weer half leeg, en de tuin lijkt ineens weer naar zomer, ook al bloeit er nog niets. En daar staat het tuinbankje dan ook weer, nog steeds in de grondverf, hoewel dat er nu ook al aardig af bladdert :-(

Reacties weer zichtbaar!

Yessss! Eindelijk heb ik weer een goed werkend gadget gevonden, zodat nu de laatste 10 reacties op mijn berichten weer getoond worden. Je ziet ze, als vanouds, weer aan de rechterkant :-D

Twitter wordt nog aan gewerkt, die staat er al wel weer (links), maar hij doet het kennelijk nog niet....

Spelen bij Oma

Voor het eerst bij oma op de vloer spelen :-)

 

Oma heeft allemaal speelgoed dat we thuis niet hebben!

Ieder zijn eigen speelgoed :-D

Ronja rust even uit: wat een werk om al m'n lievelingsmensen vlak bij elkaar te houden! Dan lopen er weer een paar naar de keuken, en dan weer kruipt er eentje naar de andere kant van de kamer, pfff

Samen spelen?

Even een hapje proeven van dat mooie kleed van oma :-D

Kijk es hoe goed ik al kan zitten! Nu oefen ik met zelf gaan staan, en dat duurt echt niet lang meer!

Oom Rick zijn oude (bijna 30 jaar!) kiepwagen doet het nog best

Oma kocht laatst voor een prikkie een tas vol auto's. Logan krijgt er nu en dan eentje van, en je ziet hier hoe blij hij er dan mee is! Zijn mama soms iets minder... "Die mevrouw zei dat deze auto het prima doet, er hoeven alleen nieuwe batterijen in". Thuis deed papa dat even voor hem, waarna mama me sms-te: Nou die politieauto doet het. En hoe!!! Alsof er een echte politieauto in de kamer staat met loeiende sirene aan! (gniffel, hahahaha)

Maar als moderne kids zijnde speel je thuis natuurlijk ook graag met een tablet ;-)